​
Nu het laatste
teken -een
sneeuwblad,
blankblad,
krijtblad-
gespiest
aan het ijle
tentakel
van de
kale boom
in het bos
van de
ontstellende
naaktheid, al
het groen in
grond die
trilt van vorst
en winter,
is stilte
eindelijk
aangezegd.
​
© Herman Rohaert
Onberoerd de makelaar in
emoties, de aannemer in roerend
goed, blind kijkt hij uit zijn gezicht,
leeg spreekt zijn mond.
Sprokkelend, grijpend, graaiend
voltrekt hij zijn strooptochten,
ijzig, in pak en jas.
Puntig en afgestompt het wrakhout
dat hij verzamelt en torst achter een
rug recht van schaamteloosheid.
Hij zet precieze stappen en ziet
erop toe dat vrij blijven zijn voeten
van vuil.
​
© Herman Rohaert
‘UNDERTAKER’ by Franceline POMPE
Afmetingen:60 x 60 cm
Beschikbaarheid: For Sale
Techniek:Acrylics on Canvas
​
[1] ‘Undertaker’, Franceline POMPE, acrylics on canvas. “Undertaker” is een begrafenisondernemer, het beeld kwam van de begrafenis van Harry Mulisch waar een begrafenisondernemer met een paar paraplu’s onder zijn arm stond.
I MOHNMOND
blutige Blüte
rot, so rot,
dem Tod zum Hohn,
Mohn.
-zarter Zauber,
welk sein Kron-
blasser Mohn
der Mond,
still die Nacht
heute
​
© Herman Rohaert
​
II Mohn
schwarzes Köpfchen,
Perücke so rot,
dem Winde zum
Hohn.
schlanker Stengel
grün so grell
dem Winde zum
Hohn .
ewig weiblich,
Mohn
​
© Herman Rohaert
Blank en blakend lig ik hier bloot en te geef,
bloedrode leegte begerig naar meer,
dol van strijkvingerhonger, dorstig naar
duimmuis en openbreken van mijn plooi,
doorkruis mij zoals een trein het land
in tweeën splitst en toch verbindt
of zwerf doelloos over mijn huid
en verdwaal naar gril of believen,
maar vertel mij welke zin door woorden
doolt met als eindbestemming het laatste
punt, adem alle stiltes van mijn wit en
bedenk voordat je me weer dichtplooit
dat alleen de leegte alles omvat als een
laatste ademtocht aan het leven ontsnapt.
ELKE DE SMEDT & HERMAN ROHAERT bij het schilderij zal ik van Franceline Pompe (2016)
Franceline Pompe (schilderij), Herman Rohaert (gedicht)
Je kan koortsig zoeken, speuren, sporen ontwaren die je markeert, aanprikt, daarin willen herkennen een patroon, een aanwijzing, vingerwijzing.
Je kan aangeven, toegeven dat je blind en doof bent voor signalen, je de sleutel niet vindt, het spoor bijster bent en blijft.
Je kan erkennen dat een groter plan ontbreekt, het zoeken staken, wat je dacht te hebben gevonden afdekken met blanke bladen, wit van leegte.
Je kan je vooral laven aan de tekening van toeval en willekeur die uit het niets komt opgerezen. Genieten van een kale reis.
